معنی ده و دار در فرهنگ فارسی عمید

کنایه از غوغا و هنگامۀ جنگ و پیکار، دِه و گیر

معنی ده و دار در لغت نامه دهخدا

مرکب از دوئی فارسی + یت عربی، دوگانگی. این کلمه که به جای دویی استعمال کنند مانند ’دارائیت’ و نظایر آن مصدر است که از کلمه فارسی ساخته شده است. (از نشریۀ دانشکدۀ ادبیات تبریز سال 1 شمارۀ 4 ص 16). رجوع به دویی شود

معنی ده و دار - جستجوی لغت در جدول جو

ده و دار

فرهنگ فارسی عمید

ده و دار

لغت نامه دهخدا

ده و دار

فرهنگ لغت هوشیار

ده و گیر

کنایه از غوغا و هنگامۀ جنگ و پیکار، ده و دار برای مثال شه به ناز و نشاط شد مشغول / کز ده و گیر گشته بود ملول (نظامی۴ - ۶۱۰)

فرهنگ فارسی عمید

دد و دام

(دَ دُ)

اوابد. (مرکب از: دد، جانور درنده + دام، جانور بی گزند). از اتباع اند. رجوع به ترکیبات ذیل ’دد’ شود

لغت نامه دهخدا

دهان دار

(شَ تَ)

که دهان داشته باشد، به مجاز در اشیاء که دارای دهانه یا جای دخول و خروج باشد

لغت نامه دهخدا

ده و گیر

(دِ هَُ)

داد و ستد. (ناظم الاطباء). دادن و ستدن. بده و بگیر. (از شرفنامۀ منیری) ، ده و دار. (ناظم الاطباء). بزن و بگیر. هیاهوی دو سپاه درهم افتاده. همهمه و غلغلۀ جنگ:
ده و گیر برخاست با دار و برد
هوا چون بیابان شد از تیره گرد.
اسدی.
دو لشکر برآمیخت از چپ و راست
ده و گیر پرخاشجویان بخاست.
اسدی.
شه به نازو نشاط شد مشغول
کز ده و گیر گشته بود ملول.
نظامی.
و رجوع به ده و دار شود

لغت نامه دهخدا

دهن دار

(شَ پَرْ وَ)

زبان آور. سرزبان دار. که مقاصد خود با کمال جرأت و رک و بی ترس تواند ادا کرد. آنکه سخنان خویش را بی هراس و کمی بی شرمی گوید. (یادداشت مؤلف). و رجوع به زبان دار شود

لغت نامه دهخدا